Yeal Bartana (1970, Israël) is een vrouw van weinig woorden, dat blijkt zowel uit haar presentatie als uit haar film Summer camp waarin niet gesproken wordt. Weinig woorden, maar des te groter de boodschap. Haar film Summer camp doet propagandistisch aan, met de zware muziek en shots die doen denken aan Leni Riefenstahls Triumph des willens.
In Summer camp filmt Bartana een groep mensen die een huis opbouwen in één van de Joodse nederzettingen in de bezette Palestijnse gebieden, dit onder toezicht van het Israëlische leger. De beelden zijn prachtig en de heroïek spat van het scherm. Bartana haalde haar inspiratie uit de film Adowah (1935). Deze film gaat over het opbouwen van het beloofde land. Voor Summer camp gebruikte ze de muziek uit Adowah.
Hoe mooi de film ook gemaakt is, het commentaar van het aanwezige publiek is pittig. Vooral de Arabische aanwezigen hebben felle kritiek. De film zou stereotyperend zijn en volgens sommigen zelfs beledigend. Volgens het publiek was het niet duidelijk dat er ook Palestijnen mee bouwden aan het huis. Volgens Bartana is dit wel het geval en ze legt uit dat het niet haar bedoeling is geweest om mensen te beledigen. Ze raakt licht geïrriteerd omdat haar film keer op keer verkeerd geïnterpreteerd wordt.
Naast Summer camp presenteerde Bartana voor het eerst haar nieuwste film. In deze film -waarin ook de propagandistische invalshoek niet te ontkennen is- roept een jonge Poolse politicus alle Joden op om terug te keren naar Polen.